Poradnia w Wołominie

Poniedziałek - Piątek, od 8:00 do 21:00
Sobota, od 8:00 do 19:00
Niedziela, od 8:00 do 16:00 (od 1.09.)
ul. Miła 3, 05-200 Wołomin, 3 piętro

Poradnia Warszawa Białołęka

Poniedziałek - Piątek, od 9:00 do 21:00
Sobota, od 8:00 do 16:00
ul. Mochtyńska 65, 03-289 Warszawa

Poradnia w Wołominie

Poradnia Warszawa Białołęka

Strona głównaBlogChoroba dwubiegunowa – Sekrety skutecznego radzenia sobie w codzienności

Choroba dwubiegunowa – Sekrety skutecznego radzenia sobie w codzienności

Kategorie:
DepresjaDorosłyZwiązki i relacje

Choroba dwubiegunowa to wyzwanie, z którym boryka się wiele osób, często czując się przytłoczonymi codziennymi trudnościami. Jednak istnieją skuteczne metody radzenia sobie z nią, które mogą znacząco poprawić jakość życia. Jeśli chcesz dowiedzieć się, jak przetrwać najtrudniejsze dni i czerpać radość z pozostałych, zapraszam do dalszej lektury.

Z pojęciem choroby dwubiegunowej spotykamy się dość często w kontekście prowadzenia rozmów i diagnozowania zaburzeń o podłożu psychicznym. ChAD to psychoza maniakalno-depresyjna, nazywana też cyklofrenią. Choć używa się kilku określeń, to dotyczą one tego samego – zaburzeń nastrojów, z depresją i manią, które występują po sobie lub w epizodach mieszanych. Między poszczególnymi etapami choroby dochodzi do remisji. Jak widzisz z opisu, choroba jest poważna, bo w znacznym stopniu wpływa na jakość życia chorego i osób z jego otoczenia, utrudniając normalne funkcjonowanie w społeczeństwie.

Spis treści:

ChAD – gdy życie toczy się w dwóch stanach

ChAD – co to jest?

Choroba dwubiegunowa a cyklofrenia

Dwubiegunowość – czym jest?

Choroba afektywna dwubiegunowa – dwa główne podtypy

Choroba afektywna dwubiegunowa – przyczyny

ChAD (choroba dwubiegunowa) – objawy

ChAD – jak wygląda epizod manii, a jak depresji?

Dwubiegunowość – skutki dla pacjenta

Choroba dwubiegunowa – leczenie

ChAD – leczenie i jego efekty

 

ChAD – gdy życie toczy się w dwóch stanach

dwubiegunowość objawy

Czuł się dobrze. Bardzo dobrze. Nawet lepiej niż dobrze, a właściwie myślał, że jest niezwyciężony. Myślał, że ma nieograniczoną energię i może całymi dniami wytrzymać bez snu. Był pełen pomysłów i planów. Kiedy widział, że inni nie mogą za nim nadążyć, był sfrustrowany. Cały czas pozostawał aktywny, zaangażowany. Wszędzie było go pełno. Ledwo mógł dokończyć wyrażanie myśli, zanim w zawrotnym tempie wpadł w następną, która zadziwiła jego słuchaczy. Ale potem były chwile, kiedy czuł się smutny. Jednak nie było to zwykłe przygnębienie. Życie stało się dla niego zbyt ciężkie, zbyt przerażające, by stawić mu czoła. Nic go nie było w stanie rozweselić. Wszystkie rzeczy, które kochał, nie sprawiały mu już przyjemności. Czasami jego uczucia rozpaczy były tak wielkie, że rozważał nawet samobójstwo. Często zadawał sobie pytanie, jak czasami mógł czuć się tak niesamowicie dobrze, a innym tak okropnie źle.

Czy dana osoba może odczuwać tak skrajne emocje? Czy jej życie może toczyć się w dwóch stanach? Czy raz może być ogromna radość, a potem wielka rozpacz? Tak, i to nie jest rzadkością. Ta osoba cierpi na ChAD, chorobę, w której nastrój zmienia się dramatycznie od głębokiej depresji po intensywne wyżyny manii. ChAD dotyka około jednej na 100 osób w pewnym momencie ich życia. Zwykle zdarzają się również okresy normalnego nastroju, ale nieleczona choroba będzie się zmieniała z jednej skrajności w drugą.

ChAD – co to jest?

Choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD) charakteryzuje się wahaniami nastroju między dwoma biegunami: euforią (lub manią) i depresją. Występują one na przemian z okresami, w których dana osoba czuje się dobrze, bez zmian nastroju (eutymia). Epizody te mogą trwać od kilku dni do kilku miesięcy, jeśli nie są odpowiednio leczone. Zwykle występują kilka razy w ciągu życia, przynosząc choremu duże cierpienie i szkody.

ChAD zwykle zaczyna się w późnym okresie dojrzewania lub wczesnej dorosłości (pomiędzy 15 a 25 rokiem życia), ale może rozpocząć się wcześniej. Rzadziej pojawia się u osób starszych. Występuje w tej samej proporcji między mężczyznami i kobietami, chociaż jeden z jego podtypów zaburzenie afektywne dwubiegunowe typu 2 występuje częściej u kobiet. Szacuje się, że około 1-4% światowej populacji rozwinie w swoim życiu dwubiegunowe zaburzenie nastroju.

Istnieje silny czynnik dziedziczny, który wpływa na wystąpienie ChAD. Często zdarza się, że krewni pierwszego stopnia osoby z chorobą afektywną dwubiegunową mają to samo zaburzenie. Stresory środowiskowe mogą również przyczynić się do wystąpienia choroby. Pierwszym epizodem ChAD może być mania/hipomania lub depresja. Ponieważ często zaczyna się jako odosobniony stan depresyjny, prawidłowe postawienie diagnozy może zająć dużo czasu. Przejaw objawów może być dość zróżnicowany, ale ogólnie, gdy nie są odpowiednio leczone, epizody manii/hipomanii i depresji mają tendencję do występowania kilka razy w ciągu życia.

Choroba dwubiegunowa a cyklofrenia

Warto zauważyć, że nazewnictwo w psychologii, rozumienie objawów niektórych chorób, podejście do ich leczenia itp. co jakiś czas są aktualizowane. I tak kiedyś, zamiast o istnieniu choroby dwubiegunowej mówiono o psychozie maniakalno-depresyjnej lub cyklofrenii. Zdecydowanie częściej używano tego drugiego pojęcia, gdy myślano o istnieniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych.

Nazwa cyklofrenia miała związek z cyklicznością zmian, jakie pojawiały się w zachowaniu chorej osoby. Chodziło o to, że cyklicznie następowały zmiany nastroju: od euforii, radości, myśli wielkościowych, a nawet skłonności do ryzykownych zachowań, do fazy depresji. W tym czasie pojawiał się smutek, przygnębienie i utrata zainteresowania codziennością, często z jednoczesnym brakiem chęci do życia.

Cyklofrenia co to znaczy?

Cykliczność faz przy jednoczesnym zachowaniu stałego kontaktu i świadomości otoczenia była i jest tym, czym charakteryzuje się cyklofrenia. Znani ludzie, którzy chorowali lub chorują na tę chorobę to m.in. Sting, Mel Gibson, Marilyn Monroe, Amy Winehouse, Mariah Carey, Frank Sinatra, Robin Williams, Wojciech Młynarski i Zbigniew Herbert. Jak widać, cyklofrenia była i jest powszechna, nawet wśród osób sławnych i wybitnych. Dziś jednak zmieniono starą terminologię i zdecydowanie zastąpiła ją nazwa choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD), zgodnie z obowiązującą przez bardzo długi czas klasyfikacją chorób ICD-10.

Niemniej od stycznia 2022 roku w polskim nazewnictwie zaczęły obowiązywać nowe wytyczne systemu kodowania chorób oraz zaburzeń psychicznych, czyli ICD-11. Opierają się one na najnowszych doniesieniach ze świata nauki i opiniach wybitnych specjalistów. Po zmianach w kategorii zaburzeń nastroju zniknęło słowo „afektywny”. W związku z tym dawna choroba afektywna dwubiegunowa obecnie specjalistycznie określana jest terminem zaburzenia dwubiegunowego. Epizody manii lub hipomanii nie są traktowane już niezależnie, ale uważa się je za element przebiegu tej choroby.

Mimo to nadal wielu psychologów, psychiatrów i psychoterapeutów stosuje dawną nomenklaturę systemu ICD-10. Ma to miejsce zwłaszcza w sytuacjach, gdy pacjent jest leczony od dłuższego czasu, rozumie swoją chorobę, a próba wyjaśniania mu terminologicznych zawiłości wiązałaby się z lękiem lub problemami z przystosowaniem się do zmian.

Dwubiegunowość – czym jest?

Dwubiegunowość to potoczne, prostsze określenie choroby afektywnej dwubiegunowej (ChAD). Odnosi się do osób, które cierpią na zaburzenia nastrojów występujące w określonych sekwencjach. Zazwyczaj następują po sobie epizody depresji, manii/hipomanii oraz epizody mieszane. Czas ich trwania jest różny, jednak pomiędzy nimi dochodzi do remisji. To czas stosunkowo normalnego funkcjonowania, gdy wydaje się, że chory „wrócił do zdrowia”. Niestety nie jest to prawdą, bo czasowy zanik lub mniejsze natężenie odczuwania symptomów nie oznacza wyzdrowienia. Do tego zazwyczaj potrzebna jest psychoterapia.

Choroba dwubiegunowa ma różne podtypy, do których zalicza się:

  • Choroba afektywna I, II, III stopnia,
  • Półmania/hipomania,
  • Dwubiegunowość sezonowa,
  • Cyklotymia,
  • Łagodne spektrum bez widocznych okresów depresji czy mani,
  • Mania jednobiegunowa (występują wyłącznie epizody nawracającej manii lub epizody nawracającej depresji).

Choroba afektywna dwubiegunowa – dwa główne podtypy

Najczęściej diagnozowanym podtypem dwubiegunowości jest typ I i typ II. Oto krótki przegląd każdego z nich.

Choroba afektywna dwubiegunowa typu I charakteryzuje się tym, że osoba z zaburzeniem ma okresy manii, które trwają co najmniej siedem dni oraz fazy obniżonego nastroju, które trwają od dwóch tygodni do kilku miesięcy. Zarówno w przypadku manii, jak i depresji objawy są intensywne i powodują głębokie zmiany behawioralne i emocjonalne. Mogą one zagrażać nie tylko stosunkom rodzinnym, uczuciowym i społecznym, ale także wydajności zawodowej, statusowi ekonomicznemu oraz bezpieczeństwu pacjenta i osób z nim mieszkających. Choroba może być na tyle ciężka, że ​​wymaga hospitalizacji ze względu na zwiększone ryzyko samobójstw i częstość występowania powikłań psychiatrycznych.

Choroba afektywna dwubiegunowa typu II to ta, w której występują naprzemiennie epizody depresji i hipomanii (łagodniejszy stan euforii, podniecenia, optymizmu i czasami agresywności). Jednak w tym podtypie ChAD nie dochodzi do dalszych zmian  zachowaniu i aktywności pacjenta.

Warto również podkreślić, że najłagodniejszy stan dwubiegunowości to cyklotymia. Charakteryzuje się przewlekłymi wahaniami nastroju, które mogą wystąpić tego samego dnia. Pacjent przeplata objawy hipomanii i łagodnej depresji, które często przypisuje się zachowaniu charakterystycznemu dla niestabilnego lub nieodpowiedzialnego temperamentu.

Choroba afektywna dwubiegunowa – przyczyny

dwubiegunowość

Objawy choroby dwubiegunowej najczęściej obserwuje się u kobiet i mężczyzn w wieku od 20 do 30 lat (ale nie tylko). Niestety nie omija także dzieci, choć u młodszych pacjentów przebiega nieco inaczej. Daje objawy, które można pomylić z zespołem nadpobudliwości ADHD. Nie omijają ich jednak również nastroje depresyjne czy zmiany nastrojów z naciskiem na euforyczne odczuwanie szczęścia, częste napady złości, skłonność do ryzykownych zachowań, mówienie szybko, zmienianie tematów rozmowy, problemy z koncentracją i snem. Niepokojące jest też ciągłe zmęczenie lub bezsenność, nadmierny apetyt lub jego brak, myśli samobójcze, objawy psychosomatyczne (narzekanie na ból głowy lub brzucha), poczucie beznadziei i poczucia winy.

Zazwyczaj trudno przeoczyć, że z chorym dzieje się coś złego. Cierpi on na wahania nastrojów, które zakrawają depresję oraz manię o znacznym nasileniu. Rodzi się pytanie – skąd bierze się choroba dwubiegunowa? Jakie są przyczyny ChAD? Czy każdy może zachorować? Wyjaśniamy.

Przyczyny choroby dwubiegunowej

  • ChAD rozwija się u osób, które mają ku temu predyspozycje genetyczne, cierpią z powodu chorób somatycznych czy zaburzonej pracy neuroprzekaźników w mózgu. Jeżeli na chorobę dwubiegunową cierpiał ojciec lub matka, to szansa, że dziecko również na nią zapadnie wynosi nawet 75%!
  • Na depresję dwubiegunową bardziej narażone są osoby, które cierpią z powodu chorób somatycznych, a także są obciążone czynnikami środowiskowymi – nadużywają alkoholu, prowadzą stresujący tryb życia, odczuwają ciągłe napięcie, nie mają uregulowanego rytmu dobowego,
  • nasilenie choroby dwubiegunowej może być efektem zaburzeń funkcjonowania tarczycy lub wynikać z nieprawidłowego działania neurologicznego mózgu.

Okazuje się zatem, że nie trzeba mieć w rodzinie osoby, która choruje czy chorowała na dwubiegunowość, aby samemu zapaść na tę chorobę. W dużym stopniu na zachorowanie narażeni są też ci, którzy nie dbają o swoje zdrowie i samopoczucie psychiczne w należyty sposób. Co to oznacza? Że traumatyczne przeżycia takie jak śmierć kogoś bliskiego, bolesne rozstanie, długotrwałe bezrobocie, samotność i wykluczenie społeczne również mogą nasilać objawy choroby dwubiegunowej. Można wpaść w epizod I (depresja) lub II (mania) albo też III – epizody mieszane.

Dobra wiadomość jest taka, że działa to też w drugą stronę. Jeśli człowiek otacza się życzliwymi ludźmi, odczuwa satysfakcję ze swojego życia zawodowego, rodzinnego, relacji z partnerem, to jest spokojniejszy i ma bardziej ustabilizowany rytm. Oznacza to, że nastrój pozostaje w normie i ryzyko zaostrzenia ChAD znacznie się zmniejsza.

ChAD (Choroba dwubiegunowa) – objawy

dwubiegunowa

Zazwyczaj trudno jest przeoczyć objawy choroby afektywnej dwubiegunowej, choć u każdego może mieć ona nieco inny przebieg. Wystarczy, że u jednej osoby zacznie się od epizodu depresji, a u innej od mani. Czasem rozpoznanie wymaga czasu, a samo zaburzenie może być mylone z innymi, np. samą „czystą” depresją. Stąd rozpoznanie wymaga dłuższego czasu i specjalistycznej obserwacji oraz rozmowy z psychologiem.

Choroba dwubiegunowa: objawy dwóch płaszczyzn

Choroba afektywna dwubiegunowa charakteryzuje się nagłymi wahaniami nastroju. Podczas nich osoba, która jest w stanie euforii, z powodu psychologicznego wyzwalacza, może szybko przejść w epizod depresyjny, który może trwać od tygodni do miesięcy. Zmiany te właśnie wyznaczają dwubiegunowość. Objawy obserwuje się głównie na dwóch płaszczyznach: zmian w zachowaniu i humorze.

Objawy ChAD w zachowaniu to:

  • głęboki smutek,
  • brak zainteresowania codziennymi czynnościami i sytuacjami,
  • zmiany snu,
  • poczucie winy z powodu jakiejś sytuacji,
  • izolacja społeczna,
  • ograniczenia koncentracji,
  • nadmierne zmęczenie,
  • myśli samobójcze,
  • przesadna euforia,
  • nadmierne libido,
  • przymus zrobienia czegoś,
  • niecierpliwość,
  • brak kontroli i niewłaściwe zachowanie,
  • zwiększona energia,
  • brak kontroli nad jedzeniem lub piciem alkoholu.

Zmiany w humorze u osób z dwubiegunowością dotyczą:

  • nadmiernego niepokoju,
  • apatii,
  • zadowolenia lub niezadowolenia związanego z różnymi aspektami życia,
  • podniecenia,
  • niewłaściwych reakcji emocjonalnych,
  • oscylowaniem między euforią a depresją.

Zanim psycholog lub psychiatra przejdzie on do postawienia diagnozy, musi stwierdzić, czy występują zaburzenia charakterystyczne dla choroby dwubiegunowej. A są to właśnie dwie różne grupy objawów – pierwsze dotyczą epizodów maniakalnych, a drugie odnoszą się do epizodów depresyjnych. Mogą też pojawić się chwile manii oraz sytuacje łączące dwa stany.

EPIZODY MANIAKALNE

  • Podwyższony nastrój i pobudzenie ruchowe – zespół maniakalny utrzymujący się co najmniej przez 4 dni,
  • gonitwa myśli, która utrudnia choremu koncentrację i uniemożliwia odpoczynek,
  • problemy z koncentracją,
  • zaburzenia w sferze życia seksualnego – spadek libido,
  • drażliwość,
  • mniejsza potrzeba snu, bezsenność,
  • skłonność do podejmowania szybkich, nieracjonalnych, lekkomyślnych decyzji.

EPIZODY DEPRESYJNE

  • Obniżenie nastroju, mniejsza aktywność psychiczna i ruchowa, która trwa przez pewien czas,
  • brak pewności siebie, wiary w swoje możliwości i umiejętności,
  • brak zainteresowań, rezygnacja ze swojego hobby,
  • odczuwanie poczucia winy, które nie jest racjonalne, adekwatne do sytuacji,
  • spadek apetytu,
  • apatia,
  • bezsenność,
  • zaburzenia pamięci i koncentracji.

EPIZODY HIPOMANII

  • Wesołkowatość, chęć do żartowania i trudności z zachowaniem powagi,
  • nadpobudliwość,
  • nieco podwyższony, ale dobry i pozytywny nastrój,
  • skłonność do ryzykownych działań, ale nie tak pochopnych i szkodliwych jak w czasie manii (zachowuje umiejętność krytycznego oceniania, myślenia, oceniania zagrożenia).

EPIZODY MIESZANE

  • Chorzy są bardzo aktywni, jednak głównie ich myśli i działania koncentrują się wokół towarzyszącego im obniżonego nastroju,
  • pogorszenie samopoczucia, smutek, poczucie, że życie jest bez sensu,
  • myśli samobójcze,
  • przechodzenie z euforii do rozpaczy bez wyraźnych powodów – te stany płynnie się przeplatają.

Trudno powiedzieć, który z epizodów jest trudniejszy dla chorego i dla osób z jego otoczenia. Na pewno trzeba zachować zawsze szczególną czujność i nie dać się zwieść pozorom (najczęściej dotyczy to epizodów mieszanych lub hipomanii, gdy pozornie wszystko wygląda tak, jakby było pod kontrolą).

ChAD – jak wygląda epizod manii, a jak depresji?

Epizod manii lub euforii to okres co najmniej siedmiu kolejnych dni, w którym osoba ma euforyczny, nadmiernie ekspansywny lub drażliwy nastrój i nadmiar energii. Inne częste objawy to:

  • zmniejszona potrzeba snu,
  • zwiększona samoocena,
  • obecność wspaniałych pomysłów,
  • gonitwa myśli i szybka mowa,
  • trudności z koncentracją,
  • pobudzenie ruchowe,
  • zwiększone libido i czasami zaangażowanie w ryzykowne sytuacje, takie jak prowadzenie samochodu czy przygodny seks bez zabezpieczenia.

W niektórych cięższych przypadkach osoby mogą doświadczać utraty kontaktu z rzeczywistością, która charakteryzuje się obecnością objawów psychotycznych, takich jak urojenia lub halucynacje. Epizod hipomanii trwa co najmniej cztery kolejne dni i przedstawia takie same objawy jak epizod manii, ale w mniejszym stopniu i z mniejszym upośledzeniem codziennych czynności.

Epizod depresji charakteryzuje drugi biegun zaburzenia i trwa co najmniej dwa kolejne tygodnie. W tym czasie dana osoba ma obniżony nastrój i znaczny spadek zainteresowania i przyjemności z czynności, które wcześniej uważano za przyjemne.

Inne typowe objawy to:

  • uczucie pustki,
  • pesymizm i beznadziejność,
  • bezsenność lub nadmierny sen,
  • utrata lub przyrost masy ciała,
  • zmęczenie, brak energii,
  • drażliwość,
  • trudności z koncentracją i pamięcią
  • w niektórych przypadkach nawracające myśli o śmierci i samobójstwie.

W cięższych epizodach osoby mogą również doświadczać objawów psychotycznych, takich jak urojenia lub halucynacje.

Trzeba podkreślić, że chory może mieć objawy manii i depresji podczas tego samego epizodu. Zdarza się to rzadko, ale nie jest niemożliwe. W takich sytuacjach mówi się, że dana osoba ma ChAD z epizodami mieszanymi.

Dwubiegunowość – skutki dla pacjenta

Depresja dwubiegunowa nierzadko prowadzi do myśli samobójczych, izolacji. Z kolei mania, paradoksalnie jest równie groźna – popycha chorego do nieracjonalnych zachowań. Często są to romanse (niezaspokojony popęd płciowy), a także nadużywanie alkoholu czy używek. Szkodliwe są też decyzje podejmowanie pod wpływem chwili, np. zaciąganie dużych kredytów czy rzucanie pracy. Osoby na tym etapie choroby mają wybujałe ego i cechuje je przesadny optymizm wobec sytuacji obecnych i przyszłych. Nie da się ukryć, że dla rodziny, przyjaciół i całego otoczenia są bardzo męczącymi kompanami. Mniej groźna (ze względu na ilość objawów oraz ich natężenie) jest hipomania.

Diagnozowanie choroby dwubiegunowej zależy nie tylko od tego, czy dane objawy w ogóle występują i jak długo trwają. Ważny jest też stopień ich nasilenia. Jeżeli ich występowania nie da się kwestionować, jednak stopień natężenia nie utrudnia normalnego funkcjonowania lub tylko w niewielkim stopniu wpływa na chorego, to możemy mówić o łagodnym przebiegu (który i tak wymaga konsultacji lekarskiej i czujności ze strony rodziny oraz przyjaciół).

Choroba dwubiegunowa – leczenie

chad

Choroba dwubiegunowa o większym natężeniu zdecydowanie wpływa na jakość życia chorego. Dlatego zazwyczaj nie da się przejść z nią do porządku dziennego i funkcjonować „jak gdyby nigdy nic”. Praca nad sobą przywraca komfort Tobie, jak również osobom z najbliższego otoczenia. Osoby takie zazwyczaj określają bliskiego, jako kogoś niezrównoważonego, którego zachowania trudno przewidzieć i zrozumieć.

Nie ulega wątpliwości, że choroba dwubiegunowa wymaga leczenia pod czujnym okiem psychologa. Psychoterapia indywidualna lub grupowa jest ważnym zasobem w walce z ChAD, ponieważ zapewnia pacjentowi wsparcie w przezwyciężaniu różnych trudności. Chodzi zwłaszcza o te, które wynikają z charakterystyki choroby. Pomaga również zapobiegać nawrotom kryzysów, a zwłaszcza promuje przestrzeganie leczenia farmakologicznego, które, jak w przypadku większości chorób przewlekłych musi być utrzymane przez długi czas.

Często psychoterapia jest wspierana lekami, ponieważ wtedy udaje się uzyskać najlepsze rezultaty i to w możliwie krótkim czasie. Dlaczego jest to takie ważne? Bo życie z chorobą dwubiegunową jest trudne dla pacjenta i dla jego bliskich, czasem wręcz uniemożliwia wchodzenie w związki, podtrzymywanie relacji, pracowanie, oddawanie się swoim pasjom czy zainteresowaniom. Zaniedbana choroba może się dynamicznie rozwijać, co prowadzi do myśli samobójczych, nasilenia depresji, stanów maniakalnych oraz innych.

ChAD – leczenie i jego efekty

Leczenie choroby dwubiegunowej:

  • przynosi remisję – całkowitą albo przynajmniej zmniejszenie nasilenia odczuwania objawów,
  • zapobiega nawrotom choroby w przyszłości,
  • pozwala powrócić do normalności i cieszyć się życiem bez choroby.

Leczenie podtrzymujące przynosi dobre efekty i pozwala nie tylko osiągnąć zamierzone rezultaty, ale też wyposażyć chorego w narzędzia do radzenia sobie z problemem i rozpoznawania objawów choroby dwubiegunowej w przyszłości. Profilaktyka jest niezwykle istotna w zapobieganiu powrotom choroby i nasilaniu się symptomów.

Często towarzyszą jej inne zaburzenia, zwłaszcza u osób, które cierpią na odmianę maniakalną w danym momencie, mogą też zmagać się równolegle z zespołem zależności alkoholowej. Podwójna diagnoza wcale nie jest rzadkością.

Im bardziej skomplikowany przypadek choroby, tym bardziej złożone leczenie. Zdarza się, że włącza się do niego leki normotymiczne, które stabilizują nastrój, a także leki przeciwdepresyjne. Doraźnie psychiatra może zalecić też włączenie środków nasennych i przeciwlękowych.

O tym, jaka będzie forma terapii, zawsze decyduje psycholog, po wstępnej rozmowie z pacjentem i zapoznaniem się z objawami choroby dwubiegunowej oraz jej historią. Zazwyczaj wdraża się psychoterapię oraz psychoedukację.

Ważne jest również poradnictwo psychologiczne odpowiedzialne za pomoc rodzinom w rozwiązywaniu konfliktów i naukę skuteczniejszego komunikowania się z innymi. Wszystko to może pozytywnie przyczynić się do leczenia choroby afektywnej dwubiegunowej.

📗 – Artykuł Monika Chrapińska-Krupa

👉 Jeżeli potrzebujesz pomocy, wsparcia psychologicznego placówki naszych poradni znajdują się w:

 

Wpis blogowy nie jest artykułem naukowym. Ma jedynie charakter informacyjny i nie zastąpi konsultacji ze specjalistą.

 

O autorze

Monika Chrapińska-Krupa

Dyrektor Poradni, Psycholog, Diagnosta, Psychoterapeuta, Trener TZA
Monika Chrapińska-Krupa psycholog i certyfikowany psychoterapeuta poznawczo-behawioralny, pełni funkcję dyrektora w renomowanej poradni "Spokój w Głowie". Jej fascynacja ludzkim umysłem przenosi się również do słowa pisanego, co jest widoczne w jej zaangażowanych i przenikliwych postach. Początki jej pisarskiej ścieżki sięgają kursu copywritingu, który rozpalił w niej pasję do dzielenia się wiedzą. Ta pasja z czasem przekształciła się w kwitnący talent, który obecnie inspiruje czytelników na całym świecie. Regularnie zapraszana jako ekspertka z dziedziny psychologii do programów telewizyjnych, Monika Chrapińska-Krupa w swojej pracy łączy naukową precyzję z empatycznym spojrzeniem na człowieka, nieustannie dążąc do rozsiewania spokoju w ludzkich głowach.
Przeczytaj o autorze
Chcesz być na bieżąco z naszymi artykułami psychologicznymi?
Polub nas na Facebook
Udostępnij wpis na Facebooku, aby pomóc innym osobom!