Znasz film „Nimfomanka”? Przedstawia on historię kobiety, która żyje z zaburzeniem hiperseksualności, zwanym nimfomanią. Przez całą ekranizację bohaterka przechodzi przez ekstremalne sytuacje, żeby zaspokoić swoje seksualne żądze. Problem polega na tym, że choć uprawia seks z kilkoma partnerami, nie znajduje satysfakcji. Pomimo tego, że fabuła przedstawia fikcyjną historię, jest to rzeczywistość wielu mężczyzn i kobiet, którzy cierpią z powodu uzależnienia od seksu.
Spis treści:
Czy nimfomania występuje u mężczyzn?
Nimfomania objawy, czyli skąd mam wiedzieć, że jestem nimfomanką?
Co sprawia, że kobieta jest nimfomanką?
Przyczyny nimfomanii u kobiet i satyryzmu u mężczyzn
Jakie są konsekwencje nimfomanii?
Zdrowie seksualne a nimfomania
Czym jest nimfomania?
Nimfomania to termin wywodzący się z XIX wieku. W tamtych czasach społeczeństwo uważało kobiety o nienasyconych pragnieniach seksualnych za przestępczynie, a lekarze traktowali nimfomanię jako poważny stan chorobowy. Z biegiem czasu, dzięki badaniom nad zachowaniami seksualnymi, ten rodzaj postępowania zmienił swoją nomenklaturę na zaburzenie hiperseksualności, zwane również nadpobudliwym popędem seksualnym. Jest to zaburzenie psychiczne, które charakteryzuje się nadmiernym apetytem seksualnym lub kompulsywnym pragnieniem seksu, bez zmian poziomu hormonów płciowych, które uzasadniają ten problem.
Nimfomanka – kto to jest?
Nimfomanka to kobieta, która doświadcza intensywnego i nienasyconego pożądania seksualnego. To ono generuje jej obsesję na punkcie seksu, nawet jeśli odbywa regularne stosunki seksualne. W jej umyśle dominują myśli o seksie, a wręcz nimfomanka ma trudności z myśleniem o czymkolwiek innym niż seks i często przypisuje aspekty seksualne do codziennych sytuacji, w których ich nie ma. Z drugiej strony, jak to bywa z pozostałymi nałogami, żeby mogła znaleźć jakąś satysfakcję, musi coraz więcej czasu spędzać na doświadczeniach seksualnych lub ich poszukiwaniu. To powoduje, że reszta sfer jej życia zostaje zepchnięta na dalszy plan lub nawet całkowicie znika.
Libido i aktywność seksualna nimfomanki nie podążają stałą linią przez całe życie. Są etapy, w których się nasilają. Nimfomania nie jest prostym wzrostem popędu seksualnego, to dużo bardziej złożony problem, który można sklasyfikować jako chorobę. Szacuje się, że około 3% kobiet cierpi na nimfomanię, choć tylko 0,8% przyznaje, że szukało pomocy w kontrolowaniu swojego pożądania seksualnego.
Czy nimfomania występuje u mężczyzn?
Nie ma określenia „nimfoman”. Nimfomania odnosi się do kobiet, dlatego jest nimfomanka. U mężczyzn to samo zaburzenie nazywa się satyryzm (satyriaza), stąd mężczyznę z hiperseksualnością określa się mianem satyr. Na ogół pragnienie to prowadzi mężczyznę do częstych relacji z kilkoma partnerami, różnymi mężczyznami lub kobietami, a także do praktykowania masturbacji kilka razy dziennie. Zaspokajanie swoich seksualnych żądzy odbywa się bez odczuwania przyjemności i satysfakcji, której tak usilnie szuka. W rzeczywistości tak jak nimfomania jest używana do opisu kobiet, tak satyriasis odnosi się do mężczyzn z takim samym zaburzeniem.
Nimfomania – objawy, czyli skąd mam wiedzieć, że jestem nimfomanką?
Głównym objawem nimfomanii są kompulsywne zachowania seksualne, które często prowadzą do rozwiązłości w sferze seksu. Jednak objawy typowe dla tego zaburzenia mogą również pojawiać się lub nakładać na inne psychopatologie, takie jak zaburzenie osobowości.
Cechy charakterystyczne nimfomanii u kobiet lub satyriazy u mężczyzn to:
- ciągłe pragnienie seksu;
- natrętne i powtarzające się myśli o seksie;
- trudności z redukcją lub zatrzymaniem zachowań seksualnych;
- angażowanie się w fantazje, pragnienia lub zachowania seksualne jako sposób na ucieczkę lub radzenie sobie z trudnymi emocjami lub stresującymi sytuacjami;
- poświęcanie większości życia na zaspokajanie seksualnych żądzy;
- obsesyjna masturbacja;
- oglądanie materiałów pornograficznych;
- korzystanie z erotycznych usług telefonicznych lub internetowych;
- przyjemność obserwowania aktów seksualnych lub praktyk intymnych innych osób;
- niekontrolowanie swoich popędów nawet w miejscach publicznych;
- częste zmiany partnerów seksualnych, w tym kilka stosunków seksualnych z nieznajomymi w ciągu jednej nocy;
- trudności w odczuwaniu przyjemności lub pełnej satysfakcji po stosunku;
- seks nie jest doświadczany jako coś przyjemnego lub jest tak odbierany tylko przez krótki czas;
- lęk;
- depresja;
- poczucie winy i wstydu;
- odczuwanie żalu pod koniec zaspokajania swoich żądzy, przy jednoczesnej niemożność ich powstrzymania i powiedzenia „NIE”, gdy nadarzy się kolejna okazja.
Co sprawia, że kobieta jest nimfomanką?
Jak większość zaburzeń psychicznych, przyczyny nimfomanii są determinowane wieloma czynnikami. Ma ona kilka punktów wspólnych z zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym, nie jest więc wykluczone, że u jej podstaw może znajdować się składnik biologiczny, ze względu na brak równowagi w neuroprzekaźnikach. Według statystyk kobiety w wieku poniżej 30 lat, z rodzinną lub osobistą historią występowania zaburzeń psychicznych, które przeżyły traumatyczne doświadczenia życiowe, są bardziej narażone na rozwój nimfomanii.
W rzeczywistości, przez wiele lat nimfomania była powiązana ze stanami maniakalnymi i obecnością uszkodzeń mózgu. Niektóre badania wykazały również, że 90% spontanicznych orgazmów jest spowodowanych aktywnością epileptyczną w płacie skroniowym. Jest to obszar, który wraz z płatem czołowym odgrywa fundamentalną rolę w regulacji libido. Z tej perspektywy zakłada się, że nimfomania byłaby załamaniem równowagi mózgowej między podnieceniem a zahamowaniem seksualnym.
Nimfomania a stres
Jednak aspekty biologiczne są tylko czynnikiem predysponującym. Nimfomania jest często powiązana ze stresującymi sytuacjami, które tak naprawdę wywołują obsesję na punkcie seksu. Sytuacja życiowa, która została przeżyta w traumatyczny sposób, może pozostawić głębokie ślady emocjonalne, a kobieta może próbować je wyleczyć uciekając się do seksu. Czasami te traumy mają swoje źródło w wykorzystywaniu seksualnym, którego doświadczyła w przeszłości.
W wielu przypadkach za nimfomanią kryje się utrata partnera lub szczególnie bolesne rozstanie. Wtedy kobieta próbuje zrekompensować brak uczuć poprzez stosunek seksualny z obcym partnerem, poszukuje w masturbacji odstresowania lub w seksie ucieczki od rzeczywistości. Jednak te doświadczenia zwykle jej nie satysfakcjonują, więc wpada w błędne koło, które prowadzi do uzależnienia od seksu. Innym razem kobieta szuka seksu jako formy uznania. Dla niej fakt odczuwania pożądania jest sposobem na podbudowanie poczucia własnej wartości, metodą na zakrycie emocjonalnej pustki i niskiej samooceny.
Nimfomania a alkohol
Wzrost liczby przypadków nimfomanii może być również związany z powszechnym dostępem do materiałów pornograficznych i promowaniem wśród młodzieży nawiązywania wczesnych kontaktów seksualnych. Ponadto nierzadko można zauważyć związek między seksem a napojami wyskokowymi, czy to w sieciach społecznościowych, w mediach, na imprezach itp. Nimfomanka po alkoholu może początkowo mieć dobre samopoczucie i szybko przenieść się w stan odprężenia. Może stać się bardziej nieskrępowana i pewna siebie, mając wrażenie, że picie pomaga jej w zdobyciu partnera lub na większą swobodę w łóżku. Jednak wraz ze wzrostem stężenia alkoholu we krwi wzrasta ryzyko pogorszenia sprawności seksualnej. Picie zbyt dużej ilości alkoholu obniża libido i może prowadzić do ryzykownych zachowań, takich jak seks bez zabezpieczenia.
Przyczyny nimfomanii u kobiet i satyryzmu u mężczyzn
Podsumowując, nie ma jednej, wyraźnej przyczyny kompulsywnych zachowań seksualnych u kobiet lub mężczyzn. Każdy przypadek jest wyjątkowy. Można jednak wyróżnić kilka czynników, które mogą mieć wpływ na wystąpienie tego zaburzenia:
- traumatyczne sytuacje przeżyte w dzieciństwie (np. kiedy dziecko jest ofiarą agresji fizycznej, emocjonalnej lub wykorzystywania seksualnego, seks w wieku dorosłym może stać się sposobem na złagodzenie traumy);
- zaburzenia psychiczne i lęki;
- inne choroby, np. choroba afektywna dwubiegunowa (w fazie maniakalnej) i ADHD również mogą wywołać nimfomanię;
- brak równowagi substancji chemicznych w mózgu (neuroprzekaźniki);
- stresujące sytuacje;
- niska samoocena;
- niedawny rozpad związku.
Jakie są konsekwencje nimfomanii?
Co czuje nimfomanka? Czy dobrze żyje się jej z potrzebą ciągłej stymulacji seksualnej? Otóż nie. Poczucie potrzeby czegoś i niemożność spełnienia tego pragnienia są bolesne. Teraz wyobraź sobie, że dzieje się to codziennie. Każdego dnia żyjesz w cyklu ciągłej frustracji i smutku, bo chcesz coś osiągnąć, a nie możesz. I tak właśnie osoby uzależnione od seksu spędzają większość swoich dni. Z jednej strony dążą do spełniania swoich potrzeb, a z drugiej czują się źle, bo nie mogą osiągnąć pełnej satysfakcji lub jest ona krótkotrwała. W ciągłym poszukiwaniu nieosiągalnej przyjemności ci, którzy żyją z tym stanem, doświadczają kryzysów lęku, paniki i depresji.
Konsekwencje nimfomanii są jednak szersze. Zalicza się do nich:
- trudności z koncentracją: pojawiają się zwykle w wyniku zajęcia umysłu przez myślenie o seksie. Osobie, która cierpi na obsesję, trudno jest skierować swoją uwagę na tematy niezwiązane ze sferą seksualności.
- problemy w relacjach międzyludzkich: często styl życia nimfomanek nie jest aprobowany przez ich przyjaciół lub rodzinę. To prowadzi do kłótni i dystansowania się od innych, co kończy się odcięciem kobiety od jej otoczenia społecznego.
- ryzykowne zachowania seksualne: nimfomania jako uzależnienie seksualne może powodować u kobiet współżycie bez zabezpieczenia. Takie zachowanie wraz z rozwiązłością seksualną znacznie zwiększa ryzyko zarażenia się chorobami przenoszonymi drogą płciową, takimi jak AIDS (HIV) czy HPV.
- objawy depresyjne: w wielu przypadkach nimfomania wiąże się z zaburzeniami nastroju, głównie z depresją. Wynika to z faktu, że samotność, izolacja społeczna i brak sensu życia stają się problemami, których seks nie może „uleczyć”.
- niemożność normalnego wykonywania innych czynności: fakt, że kobiety muszą poświęcać seksowi coraz więcej czasu, sprawia, że zaniedbują inne czynności, takie jak praca.
Nimfomania i relacje z innymi
Podobnie jak każde inne uzależnienie, nimfomanię mogą wzbudzić przypadkowe sytuacje i środowiska. Dzięki temu nimfomanka zaczyna dostrzegać ciągłe problemy w relacjach osobistych, a także w pracy zawodowej. Osoba z nimfomanią może utrzymać związek, ale będzie to raczej relacja konfliktowa i pełna niezadowolenia. Dzieje się tak dlatego, że osoby uzależnione od seksu zawsze będą chciały więcej, a ich partner będzie odczuwać ogromne zobowiązanie, żeby sprostać pragnieniom i wymaganiom drugiej osoby.
Przyjaźnie i więzy rodzinne również ulegają stopniowemu osłabieniu, bo nimfomania nie pozwala na relaks podczas imprez towarzyskich. Ciągłe pożądanie seksualne sprawia, że myśli skupiają się na angażowaniu się w kontakty seksualne, co ogranicza przestrzeń do skupienia się na relacjach osobistych.
Nimfomania i życie zawodowe
Konsekwencje nimfomanii są również zauważalne na poziomie zawodowym. Osoba z tym zaburzeniem nie może już skoncentrować się na swoich zadaniach, ponieważ jest w stanie myśleć tylko o seksie. W rezultacie kilka razy w ciągu godzin pracy wychodzi do łazienki, aby się masturbować i nie może skupić się na obowiązkach.
Zdrowie seksualne a nimfomania
Duża liczba stosunków seksualnych zwiększa również szanse na seks bez zabezpieczenia i zarażenie się infekcjami przenoszonymi drogą płciową. W ekstremalnych przypadkach, gdy ofiary choroby nie są w stanie poradzić sobie z narastającym napięciem seksualnym, korzystają regularnie z usług prostytutek.
Czy nimfomanię można leczyć?
Zaburzenie to może mieć kilka różnych przyczyn, więc konieczne jest dokonanie dokładnej oceny pacjenta, by następnie określić odpowiednie leczenie. Nimfomania nie jest powodem do wstydu lub dyskryminowania drugiej osoby. Trzeba pamiętać, że tym, co charakteryzuje uzależnienie, jest niemożność kontrolowania własnych impulsów. Wraz z brakiem kontroli panuje ciągłe niezadowolenie. Bez względu na to, jak często nimfomanka lub satyr uprawiają seks, nigdy nie osiągają pełnej przyjemności. I chociaż czują zadowolenie po stosunku, nie trwa ono długo, ponieważ osoby uzależnione czują się winne z powodu swojego zachowania. Dlatego nimfomania u kobiet lub satyriaza u mężczyzn nie są powodem do osądzania innych, lub czucia się gorszym od reszty społeczeństwa.
Osoba z tym zaburzeniem powinna zostać poddana obserwacji psychiatrycznej i psychologicznej, z sesjami terapii poznawczo-behawioralnej lub psychodynamicznej. Celem jest pomoc w zidentyfikowaniu wyzwalaczy, które wywołują Twoje zachowania i umożliwienie przyjęcia strategii, która zmieni wzorce działania. Konieczne może być również przyjmowanie leków, które pomagając kontrolować obsesyjne zachowania i łagodzić objawy nimfomanii.
Pozwól sobie pomóc!
Ogólnie rzecz biorąc, wiele kobiet, które są nimfomankami, cierpi, ale nie szuka pomocy ze wstydu. W ten sposób choroba ewoluuje i przybiera nieznośne rozmiary. Tymczasem psycholog w trakcie terapii prowadzi do tego, że pacjent dowiaduje się, jak powstało jego uzależniające zachowanie i jakie mechanizmy doprowadziły go do sytuacji, w której się znalazł. Uczy się modyfikować swoje zachowania seksualne, swoje myśli i uczucia dotyczące seksu oraz wykorzystywać nowe sposoby intymnych stosunków w bardziej adaptacyjny sposób.
Zwykle uzależnieniu od seksu towarzyszą inne problematyczne zachowania, takie jak uzależnienie od substancji psychoaktywnych oraz zaburzenia emocjonalne, takie jak depresja, lęki czy zaburzenia relacji społecznych, które również należy leczyć razem z hiperseksualnością. Umiejętność radzenia sobie z emocjami, frustracją, nauka odmowy czy wyrażania własnych uczuć to narzędzia, które pomogą wyjść z problemu i zapobiec ewentualnym nawrotom. Dzięki pomocy psychologa nimfomanka uczy się być świadoma swojego problemu uzależnienia i możliwych sytuacji dysfunkcyjnych, które do niej doprowadziły. Odzyskuje kontrolę nad własnym życiem, poczucie własnej wartości i dobre samopoczucie.
Nimfomania – jak sobie pomóc?
Czujesz, że Twoje relacje seksualne nie są zdrowe? Masz wrażenie, że nie panujesz nad swoim popędem? Nie jesteś w stanie zrobić pierwszego kroku, by dokonać zmian? Czy niedawno opuściłeś związek i regularnie masz sporadyczne, ale niezadowalające relacje seksualne? Masz obsesję na punkcie seksu i nie możesz się pozbyć ich ze swojej głowy? Rodzina lub najbliżsi przyjaciele ostrzegają Cię, że to, co robisz, może w pewnym stopniu uzależniać i że odsuwasz się od nich? Czy uważasz, że potrzebujesz pomocy osoby trzeciej, aby poradzić sobie z możliwą nimfomanią?
Jeśli po przeczytaniu tych pytań utożsamiasz się z którymkolwiek z nich lub z kilkoma, zachowaj spokój, nie bój się. Nimfomanię można leczyć. Wystarczy, że skorzystasz z pomocy jednego z naszych psychologów, który będzie Ci towarzyszył w drodze do polepszenia jakości swojego życia. Nie czekaj dłużej, aż Twoje zaburzenie przejmie kontrolę nad Twoim życiem. A jeśli już to zrobiło, nie pozwól mu zniszczyć siebie.
Znasz osobę z nimfomanią? Twoja siostra, żona, partnerka lub przyjaciółka to nimfomanka? Żyjesz w związku z mężczyzną, który jest uzależniony od seksu? Nie wyśmiewaj, nie obrażaj, nie porzucaj. Zaproponuj tej osobie udanie się na terapię. Możecie także wspólnie zgłosić się po pomoc do psychoterapeuty lub psychologa online, który w prosty i profesjonalny sposób pomoże Wam w poprawie jakość życia i sprawi, że poczujecie się znacznie lepiej.
