Empatia – jak być empatycznym?

Dziś wiele mówi się o empatii, byciu empatycznym, współczuciu, okazywaniu dobra, pomocy itd. Ale czy bycie empatycznym i wspieranie akcji charytatywnych to jest to samo? Empatia to świetna rzecz do budowania zaufania i relacji. Ale wielu uważa, że współczucie i tylko dobre intencje są synonimem empatii. Ale to nieprawda. Dowiedz się, jak działa empatia i co tak naprawdę oznacza bycie empatycznym człowiekiem.

Spis treści:

Empatia – co to jest?

Empatyczna osoba – kim jest?

Empatia a współczucie – jaka jest różnica?

Jak człowiek uczy się empatii?

Jak być empatycznym?

Przeciwieństwo empatii – czy istnieje?

Dlaczego empatia jest ważna?

Empatia – co to jest?

By jednak zacząć o empatii mówić, warto najpierw znaleźć jej definicję. Nie jest to łatwe, bo powstało ich dosyć dużo. Najbardziej sensownym podejściem wydaje się to, w którym ustalono, że empatia to reakcja afektywna, wynikająca ze spostrzegania lub rozumienia stanu emocjonalnego innej osoby, tożsama z tym, co druga osoba czuje, lub z tym, co Twoim zdaniem może odczuwać, albo też podobna do jednego lub drugiego.

Inne definicje empatii krążą w zasadzie wokół tych samych aspektów:

• To wczuwanie się w stany, szczególnie uczuciowe innych osób, przechodzące niekiedy w rzeczywiste połączenie własnych stanów emocjonalnych ze stanami innych osób.
• To umiejętność rozpoznawania myśli, emocji i motywów innych ludzi, współodczuwania z nimi i angażowania się lub odpowiedniego reagowania na nie.

Wobec tego w empatii musi się znaleźć miejsce na:

• umiejętność przyjmowania punktów widzenia innych ludzi;
• skłonność do empatycznych uczuć wobec innych takich jak ciepło i radość lub troska o innych, zwłaszcza gdy mają negatywne doświadczenia;
• osobiste odczucia, czyli tendencja do odczuwania dyskomfortu, niepokoju lub stresu z powodu innych negatywnych doświadczeń.

Empatyczna osoba – kim jest?

Osoby empatyczne potrafią wczuć się w innych, przystosowywać się do swoich współrozmówców, odpowiadać dokładnie na ich reakcje i radzić sobie z nimi. Wszystko to robią z dużym wyczuciem. Na przykład empatyczne osoby potrafią odczytać mimikę twarzy, rozpoznawać podprogowe sygnały emocjonalne i rozumieć zachowanie innych osób. Zdolność ta pozwala im – lepiej niż innym – rozwijać prawdziwe i głębokie połączenia z innymi ludźmi. Kluczowe są tu takie cechy jak wrażliwość i zrozumienie.

Empatia a współczucie – jaka jest różnica?

Trzeba nauczyć się rozróżniać empatię i współczucie. Podczas gdy empatia umożliwia odpowiednią reakcję w sensie „rezonansu” z drugim człowiekiem, współczucie jest rodzajem „współodczuwania” w obliczu problemów innych. To drugie niesie ryzyko emocjonalnego wyczerpania, a nawet wypalenia. W psychologii mówi się wówczas o „patologicznym altruizmie”.

Bycie empatycznym nie oznacza przejmowania na siebie życia emocjonalnego i sytuacji życiowej innych ludzi. Ale dzięki tej umiejętności możesz lepiej zrozumieć ich myślenie, zachowanie lub uczucia. Warunkiem empatii jest zdrowe rozumienie ludzi i zdrowa samoświadomość. Im bardziej jesteś otwarty na własne emocje i im lepiej rozumiesz siebie, tym lepiej potrafisz interpretować i radzić sobie z uczuciami innych.

Jak człowiek uczy się empatii?

Już niemowlęta są zdolne od samego urodzenia do przejawiania zachowań naśladowczych. Dzięki specjalnemu skonstruowaniu układu nerwowego noworodki mogą powtarzać wyrazy mimiczne dorosłych. Można znaleźć wiele filmów, na których widać, jak dzieci dobrowolnie naśladują zaobserwowane u dorosłych gesty. Sama zdolność czy też bardziej predyspozycja jest nie tylko jedną z podstaw uczenia się, ale także przyczółkiem do rozwinięcia się zdolności empatycznych.

Pomiędzy drugim a trzecim rokiem życia większość dzieci wchodzi na poziom empatii sytuacyjnej. Wynika to ze zrozumienia, że emocje odczuwane przez innych, są doświadczane także przez nie same. Wykształca się w nich zdolność do poznawczego przyjmowania innej perspektywy. Prowadzi to do umiejętności reagowania emocjami na informację o emocjach innej osoby nawet podczas jej nieobecności.

Sam rozwój empatii nie jest jednak taki prosty i zależy od kilku czynników. Od pewnego momentu, wraz z wiekiem, zwiększa się liczba i zakres kontaktów społecznych. Dziecko przyjmuje coraz to nowe role, poprzez okres młodości i adolescencji aż do dojrzałości i dalej. Poprzez przyjmowanie coraz to nowych ról człowiek uczy się innych punktów widzenia. Można, więc przyjąć, że empatia wymaga doświadczenia i nie tworzy się w próżni. Nie jest to jednak proces, który zachodzi w nieskończoność, gdyż wraz z wiekiem człowiek staje się również coraz mniej podatny na zmiany i coraz mniej elastyczny.

Jak być empatycznym?

Radzenia sobie z ludźmi, zwłaszcza w kontekście empatii, można się nauczyć – podobnie jak innych umiejętności społecznych. Pierwszym i najważniejszym krokiem do tego jest autorefleksja. Jeśli zastanawiasz się, jak być empatycznym, musisz przede wszystkim popracować nad sobą. Nad tym, że człowiek empatyczny:

• NIE mówi tylko o sobie.
• NIE kieruje się tylko własną opinią.
• NIE wypowiada frazesów „wszystko będzie dobrze”, nawet jeśli ma dobre intencje.
• NIE zawsze ma rację.
• NIE oferuje gotowych rozwiązań.

Jeśli chcesz być postrzegany jako osoba empatyczna, ważne jest:

• Słuchanie. Aktywne słuchanie jest podstawowym warunkiem empatii. Nie chodzi o milczenie czy podsłuchiwanie. Dobrzy słuchacze to zawsze dobrzy pytający: pytają, gdy czegoś nie zrozumieli i powtarzają to, co zrozumieli, własnymi słowami. To wyraża zarówno zrozumienie, jak i uznanie dla drugiej osoby.
• Otwartość. Tylko wtedy, gdy podchodzisz do innych z otwartym umysłem, będziesz w stanie budować dobre relacje. Jako osoba empatyczna nie możesz trzymać się gotowego obrazu drugiego człowieka, który narzuca Ci otoczenie i zasłyszanych uprzedzeń.
• Obserwacja. To ona daje lepsze zrozumienie drugiego człowieka. Jakie są jego nawyki? Jak pracuje? Jak reaguje w określonych sytuacjach lub na różne wyzwalacze? Jeśli poznasz drugą osobę, zorientujesz się, w jakich sytuacjach potrzebuje pomocy, a kiedy woli, żeby zostawić ją w spokoju.
• Zainteresowanie. Ci, którzy interesują się swoimi bliźnimi, mogą łatwiej rozpoznać i zrozumieć ich emocje. Empatia to pytanie o uczucia innych oraz ich potrzeby, czyli o to, co jest ważne dla drugiej osoby, co jest dla niej wartościowe i czego potrzebuje.

Przeciwieństwo empatii – czy istnieje?

Przeciwieństwem empatii jest egocentryzm, niezdolność do współczucia, bycie nieczułym wobec innych. To prawda, że ​​są ludzie, którym brakuje empatii i którym nie zależy na uczuciach innych. Jednak brak empatii może być też rodzajem samoobrony, aby uniknąć manipulacji i wykorzystywania przez innych lub sposobem na łatwiejsze przezwyciężanie zrządzenia losu. Brak empatii może być próbą osiągnięcia większej rozwagi i obiektywizmu w takich zawodach jak dziennikarz lub reporter.

Nie jest jednak dobrze ani wtedy, gdy człowiek jest bardzo egocentryczny, patologicznie nie liczy się z uczuciami innych, ani wtedy, gdy zbyt mocno angażuje się w empatyczne zachowania i pada ofiarą wyzyskiwaczy. Wówczas warto skonsultować się z psychologiem. Podczas rozmowy psycholog pomoże, jak znaleźć „złoty środek” i nauczyć się zdrowej empatii.

Dlaczego empatia jest ważna?

Jednak empatyczne działanie jest niezwykle ważne w wielu dziedzinach życia codziennego:

• dla dobrej interakcji społecznej,
• dla nawiązania stabilnych relacji,
• dla przejęcia odpowiedzialności społecznej,
• dla rozwiązywania konfliktów,
• dla sukcesu zawodowego.

W niektórych zawodach empatia jest kluczem odniesienia sukcesu. Najważniejszą kompetencją wyjątkowo odnoszących sukcesy menedżerów jest umiejętność działania jako wzór do naśladowania i nawiązywania opartych na zaufaniu relacji z pracownikami, klientami, partnerami biznesowymi, właścicielami czy opinią publiczną. Praktycznie nic nie działa w zarządzaniu bez zaufania. A empatia jest podstawą zaufania i przykładnego zachowania. Podczas pracy w zespole empatia prowadzi do większego zrozumienia i większej chęci do wzajemnej pomocy. Konflikty są również rozwiązywane szybciej, dlatego bycie empatycznym człowiekiem powinno na stałe wpisać się do zachowań nauczycieli i kadry kierowniczej.

Uczenie się empatii jest w pewnym sensie jak proces opanowania nowego języka. Masz możliwości, ale po prostu trzeba ćwiczyć pewne aspekty w kółko, popełniać błędy, próbować ponownie. Praktyka czyni przecież mistrza!