Melancholik kto to jest? Cechy melancholika

Jest nazywany potocznie człowiekiem obojętnym i pesymistą. Sposób, w jaki rozumie i żyje w świecie, jest znacznie głębszy niż u innych ludzi. Melancholicy mają tendencję do dosłownego odbierania otaczającej ich rzeczywistości i niebywałego perfekcjonizmu. Często jednak wolą izolować się od innych, bo ciężko im przezwyciężyć swoją nieśmiałość. Kim jest melancholik? Jakie są jego mocne strony? Jak z nim żyć? Dowiedz się więcej.

Spis treści:

Cztery typy osobowości

Cechy melancholika – jakie charakterystyczne cechy ma melancholik?

Perfekcyjny melancholik – organizacja pod kontrolą

Melancholik – z jakimi problemami musi się zmierzyć?

Jak żyć z melancholikiem?

Jak postępować z melancholikiem?

Melancholik w kontaktach z innymi

Jestem melancholikiem – co mogę zrobić?

Cztery typy osobowości

Jeden z czterech typów temperamentu – odległy, analityczny, współczujący, zamknięty w sobie temperament. Sangwinik mówi, gestykuluje i zwraca na siebie całą uwagę. Choleryk działa od razu i impulsywnie wyraża swoje emocje. Flegmatyk patrzy i obserwuje. Co w tym czasie robi melancholik? On zastanawia się, planuje z dużym wyprzedzeniem, tworzy harmonogramy i rozmyśla, melancholik ma analityczny umysł. Jest myślicielem, zamkniętym w sobie człowiekiem, który niewiele mówi, ale snuje w głowie wielkie metafizyczne dywagacje. Stawia pytania, szuka głębokiego sensu rzeczy, siebie, historii i świata. Jego myśli są bardziej skupione na wieczności niż doczesności.

W przeciwieństwie do sangwinika i choleryka, człowiek z typem osobowości melancholika powoli przyjmuje wrażenia zewnętrzne. Jego reakcje nie są natychmiastowe. Temperament melancholijny jest pasywny, powściągliwy, na zewnątrz spokojny i skupiony. To ktoś, kto nie pokazuje w wyrazie twarzy swojej reakcji na coś, co zostało mu powiedziane lub pokazane. I chociaż nie zareaguje natychmiast, będzie doskonale o wszystkim pamiętał. Jeśli będzie mu ciągle okazywana wielka miłość, on będzie kochał na całe życie. Kiedy go ktoś obrazi, oczerni raz, dwa czy trzy razy, nie będzie go to obchodziło. Ale gdy będzie doświadczał tego nieustannie, znienawidzi i zlekceważy na zawsze. Pod tą powściągliwością i spokojem melancholika skrywa się duża wrażliwość i wielkie serce. Dlatego kocha prawdę, dobro, piękno i inteligencję. Jego wrażliwość często wprowadza go w nostalgię, smutek i rezygnację w obliczu niedoskonałości i niesprawiedliwości świata.

Melancholik nie lubi tłumów. Woli ciszę i samotność. Kiedy jest z innymi ludźmi, słyszy tylko połowę tego, co mówią, ponieważ skupia się na własnych myślach. Jest nieśmiały i wątpi w siebie. Ma trudności z przyjmowaniem komplementów skierowanych pod jego adresem. „Naprawdę podoba Ci się mój kolor włosów?”, „Mówisz to tylko po to, żeby mnie zadowolić”, „Niemożliwe, jak możesz mnie za to podziwiać” – takie słowa często padają z ust melancholika. Towarzyszy im negatywny obraz samego siebie, a co za tym idzie, ma skłonność do mówienia przekonań typu:  „Od początku wiedziałem, że mi to nie wyjdzie”, „Ja nie mam szczęścia. Wszystko, co zrobię, idzie na marne!”, „Wiedziałem, że nie potrafię dobrze się ubierać”. Jest przekonany, że ludzie mu współczują i uważają za nieudacznika.

Cechy melancholika – jakie charakterystyczne cechy ma melancholik?

Melancholicy są na ogół introwertyczni. To jednak nie przeszkadza w określeniu ich negatywnych i pozytywnych cech.

Melancholik cechy

Słabymi stronami melancholika są:

• Kruchość i wielka, głęboka wrażliwość.
• Podatność na rozczarowanie, smutek i depresję.
• Pesymistyczne myślenie: szklanka zawsze będzie w połowie pusta, a nie pełna.
• Tłumienie emocji,  zmaganie się sam na sam z własnym bólem.
• Nadmierne zwrócenie ku sobie.
• Tkwiąca w nim duma skłania go do stawiania się za punkt odniesienia i do mierzenia innych w odniesieniu do jego wysokiego i szerokiego postrzegania rzeczywistości.
• Egoistyczne podejście do świata i ludzi, które przejawia się emocjonalnym szantażem w stylu „nikt mnie nie rozumie”.
• Nieśmiałość, często wycofuje się z rozmów i zajęć grupowych.
• Skupienie na swojej samotności.
• Łatwość znajdowania wymówek, gdy czegoś nie chce zrobić, np. ból głowy, zmęczenie, zmartwienie, problemy w pracy itp.
• Brak odwagi i elastyczności.
• Wzbudzanie w innych litość i, co gorsza, poczucia winy.
• Powściągliwość w wyrażaniu uczuć.
• Brak entuzjazmu i radości życia.

Oczywiście, kiedy chodzi o skrajne wady melancholika lub słabości, wtedy mowa jest o kimś, kto kieruje się tylko własnymi instynktami i nie stara się korygować swoich złych skłonności.

Mocne strony, zalety melancholika to:

W czym tkwi potencjał melancholika? Za co można go podziwiać? Oto najważniejsze kwestie:

• analityczny umysł: przewidywanie problemów, które mogą się pojawić;
• wrażliwość na ludzką krzywdę i zło;
• brak akceptacji powierzchowności: dokopywanie się do sedna rzeczy;
• determinacja i wytrwałość na drodze osiągania celu;
• pracowitość;
• umiejętność koncentracji na danym zadaniu;
• bogata wyobraźnia;
• wysoka inteligencja;
• szybkość przyswajania wiedzy;
• dobre zorganizowanie;
• duże kwalifikacje.

Perfekcyjny melancholik – organizacja pod kontrolą

Melancholik to ktoś, kto przywiązuje dużą wagę do szczegółów i w dążeniu do perfekcji stara się korygować swoje błędy. Jeśli zajmuje pozycję szefa, kierownika lub lidera, będzie starał się poprawiać innych. Nie dlatego, że chce im udowodnić niewiedzę, ale dlatego, że ma prawdziwą miłość do ideału. Melancholik daje wiele ostrzeżeń, ale nie robi tego po to, by kogoś zirytować. Jego pragnieniem jest, by każdy w jak najlepszy sposób wykorzystywał własne zdolności. Utalentowanie, kreatywność i geniusz sprawiają, że może stać się człowiekiem sukcesu. Jest metodyczny, zorganizowany i działa w sposób przemyślany. Próbuje uniknąć katastrof, porażek i stara się dążyć we wszystkim do doskonałości.

Nienawidzi bałaganu, zawsze po sobie sprząta. Jest ogólnie dobrze ubrany i schludny. Ceni sobie porządek zarówno w sobie, jak i wokół siebie. Na przykład w domu od razu myje po sobie naczynia i chciałby, by inni robili to samo. Nie waha się nalegać, by ktoś, kto ma większe doświadczenie w kuchni, zajął się przygotowywaniem obiadu. To ktoś, kto nigdy nie odkłada zużytej rolki papieru toaletowego na półkę, tylko od razu wyrzuca ją do odpowiedniego pojemnika. To ktoś, kto do otwierania opakowania użyje nożyczek, a nie zębów. To człowiek, który ma zachowany porządek w szafach i szufladach. Jego ubrania są starannie złożone i posegregowane. To właśnie takie drobne czynności definiują jego perfekcjonizm, który przejawia się nie tylko u dorosłych, ale również u dzieci. W tym przypadku zabawki zawsze będą odłożone na miejsce, a w trakcie zabawy będzie dominowała aktywność polegająca na koncentracji i logicznym myśleniu.

Melancholik – z jakimi problemami musi się zmierzyć?

Melancholicy boją się zdemaskowania. Kiedy ich czapka-niewidka zostaje ściągnięta, nagle znajdują się w centrum uwagi i wcale im się to nie podoba. Kiedy presja staje się zbyt duża, wycofują się, bo wolą pozostać niezauważeni. Czasami trudno jest im poradzić sobie z niespodziankami i dlatego mogą sprawiać wrażenie osób pozbawionych spontaniczności i radości. Ponieważ chcą być uporządkowani i przygotowani na każdą okoliczność, czują potrzebę zrozumienia i zakwestionowania wszystkiego. Może to prowadzić do zablokowania faktycznego rozwiązywania problemów. Ponadto mają tendencję do unikania konfliktów. Uważają, że nie warto zawracać sobie głowy konfrontacją, unikają ekscytacji, kłótni. Nie chcą się wstydzić swoją niewiedzą, ani nikogo zawstydzać, gdy wiedzą więcej. Może to prowadzić do nierozwiązania niezbędnych konfliktów. Ponieważ w swojej pracy melancholik potrzebuje spokoju oraz jest rzeczowy i zorientowany na sukces, może wydawać się bezosobowy.

Czasami zbyt wiele od siebie oczekują, a przy tym nie mówią wprost, co myślą. Strach przed tym, że źle wypadną, jest zwykle większy, niż uzasadnia to ryzyko. Ponadto są odbierani przez innych jako niezbyt emocjonalni. W zależności od temperamentu partnera można to interpretować jako obojętność lub emocjonalny chłód. Sami mogą nie widzieć problemu, ale takie zachowanie rodzi nieporozumienia w związku, zwłaszcza jeśli druga strona oczekuje aktów empatii lub wyznawania i okazywania uczuć. Melancholicy chcą zrozumieć świat i działać lub mówić tylko wtedy, gdy mają wystarczającą ilość informacji. Cenią sobie niezależność i intelekt, a w pracy są bardzo zorganizowani i uporządkowani. Koncentrują się na wykonywanym zadaniu i przestrzeganiu właściwych procesów. Uwielbiają porządek i precyzję, co w przypadku współpracy lub życia z osobami chaotycznymi może rodzić konflikty. Zawsze starają się być przygotowani, szanować pokładane w nich zaufanie i pozostawać wiarygodni w tym, co robią. Jako przyjaciele i partnerzy życiowi są oddani i konsekwentni w swych obietnicach. Czasami przekłada się to na łatwowierność i duże ryzyko zranienia.

Jak żyć z melancholikiem?

W relacjach z melancholikiem trzeba pamiętać, że są to osoby bardzo wrażliwe i łatwo można je zawstydzić. Mimo wszystko potrafią też cieszyć się drobnostkami, zwłaszcza gdy jest to mały gest dobroci prosto z serca od bliskich im osób. Z jednej strony cechuje ich kruchość, z drugiej siła. Pamiętaj też, że melancholik bywa z natury pesymistyczny. Łatwo wpadają w smutek i depresyjne nastroje. Musisz wiedzieć, jak radzić sobie z ich chwilowym załamaniem. Nie wystarczy powiedzieć: „głowa do góry” i poklepać po plecach. Musisz zająć się trapiącym kogoś problemem, poświęcić czas na jego pokonanie i pozwolić, by się otworzył.

Jak postępować z melancholikiem?

• Okaż mu prawdziwe zainteresowanie i słuchaj uważnie jego problemów.
• Zawsze traktuj go poważnie, bo jakkolwiek śmieszne jest zmartwienie, jest ono przyczyną prawdziwych trudności i jest to dla niego bardzo poważne w danym momencie.
• Postaw na szczerość, nie próbuj nim manipulować.
• Pochwal go, jeśli rzeczywiście czujesz, że na to zasługuje.
• Szanuj jego potrzebę ciszy i spokoju.
• Pozwól mu na samotny odpoczynek i spędzanie czasu tak, jak lubi.
• Szanuj także jego potrzebę punktualności, działania według ustalonej metody i planowania.
• Jeśli masz szefa lub współpracownika z dużą dawką melancholijnego temperamentu, musisz trzymać się ustalonego harmonogramu.
• Nie lekceważ jego zamiłowania do porządku. To perfekcjoniści, którzy uwielbiają ład.
• Pokaż, że potrzebujesz przy sobie takiej właśnie osoby. Ma wielkie serce, które otwiera się, gdy prosi się go o pomoc. Musisz dać mu powód do ekstrawertyzmu.

Nie bój się go prosić o wsparcie, bo dzięki temu przezwycięża swoje lęki.

Melancholik w kontaktach z innymi

Melancholicy nie lubią powierzchownych relacji. Ponieważ trudno im nawiązać przyjaźnie, wysoko cenią tych bliskich, których już mają. Ich celem jest zbudowanie i zachowanie głębokich relacji na całe życie. Prawdziwa przyjaźń, miłość – to się liczy. W relacjach z bliskimi daje z siebie wszystko. Można na nim zawsze polegać i to nieważne, czy dzieje się coś dobrego, czy złego. Bywa tym przyjacielem, który towarzyszy Ci podczas wizyt lekarskich, który skrywa Twoje najintymniejsze tajemnice, jest świetnym słuchaczem i doradcą. Stara się zrozumieć wszystkich swoich przyjaciół, a przy tym jest bardzo spostrzegawczy i wrażliwy. Dlatego warto wśród melancholików mieć przyjaciół.

Ma zdolności analityczne i rozsądnie podchodzi do tematu. Melancholik ma doskonałe poczucie sprawiedliwości, zwłaszcza jeśli chodzi o całościowe spojrzenie na sprawę. Jego spokój, który można nawet rozumieć jako emocjonalny chłód, jeśli chodzi o opowiadanie się po którejś ze stron, towarzyszy skutecznemu rozwiązywaniu konfliktów. Taki człowiek to skarb, jeśli potrzebujesz porady na przykład w sprawie nowego projektu lub rozpoczęcia działalności. On dokładnie zbada dane, okoliczności i sprawdzi, czy jest to naprawdę opłacalne. Ponadto jest bardzo wyrozumiały, jeśli spóźniasz się lub musisz odwołać spotkanie.

Związek z melancholikiem może być trudny dla osób, które poszukują atencji, uwielbienia czy publicznego okazywania uczuć. Wbrew pozorom w związkach jest uważny i miły, bardzo lojalny i oddany. Jednak wielką trudnością jest zdobycie jego zainteresowania i sprawienie, by zyskał poczucie bezpieczeństwa i zaufania. Melancholik potrafi być płochliwy, a wspólne życie z drugą połówką może być dla niego wyzwaniem, ponieważ podstawą udanej relacji jest dialog i jasność wyrażania uczuć. Najlepiej nie naciskać i pozwolić mu działać we własnym tempie.

Co ciekawe, melancholicy często łączą się z sangwinikami. Ich relacja oparta jest na zasadzie uzupełniania, a nie podobieństw. Inteligencja i analityczne podchodzenie do tematu melancholika robią wrażenie na sangwiniku, który jest bardziej powierzchowny. Z kolei melancholik zwykle ma trudności w odnalezieniu się w społeczeństwie, bywa zamknięty w sobie i pesymistyczny, więc z podziwem patrzy na charyzmę i optymizm życiowy sangwinika.

Jestem melancholikiem – co mogę zrobić?

To, że aspekty związane z byciem melancholikiem pojawiają się wyraźnie w Twoim życiu, nie jest oznaką powodu do wstydu lub smutku. Musisz jednak skupić się na pracy nad swoimi słabymi punktami. Ci, którzy mają melancholijny temperament, chcą, by wszystko było przewidywalne i zaplanowane. Te cechy spokojnego melancholika są z pewnością dobre, gdy podchodzi się do nich zdroworozsądkowo, ale jeśli to nie działa, mogą uwięzić Cię w szponach cierpienia i niepokoju. Ten pesymizm daje o sobie znać, szczególnie gdy coś pójdzie nie tak, jak zaplanowałeś. Dlatego, by rozwiązać ten problem, skup się na teraźniejszości. Miej też więcej zaufania do innych. Gdy jesteś z natury pesymistą, potrzebujesz wysłuchać punktu widzenia kogoś takiego, jak sangwinik, który podchodzi do życia z optymizmem.

Co możesz jeszcze dla siebie zrobić, gdy jesteś melancholikiem?

• Zmniejsz swoją skalę wartości: nie wszystko musisz robić perfekcyjnie.
• Bądź zadowolony z niedoskonałości. Każdy jest wyjątkowy, ale nikt nie jest doskonały.
• Pamiętaj, że lepsze jest często wrogiem dobrego.
• Stawiaj sobie realne cele, które nie doprowadzą Cię do rozczarowań i smutku.
• Zajmuj się tym, co sprawia Ci przyjemność: rekreacja, sztuka, sport, czytanie itp.
• Zadbaj o swój związek. Pielęgnowanie bliskiej relacji daje wiele radości z codzienności.
• Miej pozytywne nastawienie. Kiedy usłyszysz swoje imię, nie myśl, że ktoś chce Cię skrytykować lub ośmieszyć.
• Naucz się śmiać z siebie, bo to doskonałe antidotum na Twój smutek.
• Daj upust swojej wrodzonej wrażliwości: okazuj innym współczucie i zrozumienie.
• Nie oceniaj kogoś, kogo nie znasz.
• Unikaj fałszywej pokory.
• Nie mów ani sobie, ani innym, że jesteś brzydki, głupi, zły we wszystkim, okropny. To nieprawda i Ty o tym doskonale wiesz.
• Nie próbuj przyciągać uwagi innych narzekaniem na zło tego świata.

Jeśli sam nie radzisz sobie ze swoimi emocjami, szukaj pomocy u przyjaciół, rodziny, bliskich osób. To może dać Ci siłę do poprawy swojego samopoczucia. Ale jeśli i tak nie przynosi Ci to spokoju i nadal nie radzisz sobie z codziennością, poszukaj profesjonalnej pomocy. Skorzystaj z terapii u psychologa, który rozumie poszczególne typy osobowości i udzieli Ci potrzebnego wsparcia oraz fachowej pomocy.

Warto pamiętać, że nikt nie jest w pełni tylko melancholikiem ani tylko sangwinikiem, flegmatykiem czy cholerykiem. Zawsze pojawiają się cechy charakterystyczne dla innego temperamentu i to w różnych proporcjach. Każdy przypadek jest indywidualny i to, co ktoś czuje, może nie być tym samym, co czują inni. Wpis blogowy nie jest artykułem naukowym. Ma jedynie charakter informacyjny i nie zastąpi indywidualnej konsultacji ze specjalistą.